Nu.

"That's life, that's what all the people say, you're ridin' high in April, shot down in May. But I know I'm gonna change that tune, when I'm back on top in June."

Frank Sinatra - That's life.

Zomaar een quote, uit alweer een lied. Erg oud en de zanger is al jaren dood. Toch luister ik ernaar. En ik ben vast niet de enige. Maar waar het om gaat, zijn die twee woorden. "That's Life". Het staat ongeveer gelijk aan mijn motto: "Shit Happens".

Met "The Stones" in m'n oren zit ik te wachten tot de rest van de kudde weer terugkomt. Ik heb het weer over een klaslokaal inderdaad. Pauze, omdat we anders twee uren direct achter elkaar les hebben. Wat een ramp. Ik wou dat ik de leiding van deze school "under my thumb" had. 't Zou alles een stuk gemakkelijker maken. Op een oncomfortabele houten stoel word ik verplicht vreselijke fragmenten te lezen. Over doorgezaagde benen, een seksistische student en het voorbereiden van een roofmoord. Dit soort dingen zouden je vormen, ervoor zorgen dat je gaat bekijken welke literatuur je aanspreekt. Door de kleine, smerige ramen kijk ik naar buiten. 't Zal daar vast koud zijn. In mijn oren zoals altijd mijn oordopjes. Op dit moment een stuk waarvan ik niet goed weet tot welk genre het behoort. Blijkt dat het in een film is gebruikt. Het eindigt onheilspellend, misschien gaan we dat wel tegemoet. Het einde. Eenentwintig december komt steeds dichterbij. Als één van de zes jongeren zit ik hier, tussen met stift besmeurde muren. Engels, van een andere docent. Dit keer geen saaie Brit. Wellicht iets anders, misschien niets. Hij beslist. Hoor ik zo vaak. Hij beslist, zij beslist, zij beslissen. We hebben inspraak, zij het beperkt. Tijdens het schrijven van dit zijn dingen behoorlijk veranderd en dat laat zien wat leven is. Verandert altijd. Nooit staat het stil. We moeten door, beslissingen nemen. Nu.