Bad luck.

" I'm trough with standin' in line to clubs I'll never get in, it's like the bottom of the ninth and I'm never gonna win. This life hasn't turned out quite the way I want it to be. "

Die zinnen komen uit een nummer wat op dit moment met veel volume in mijn oren klinkt. "Rockstar" heet het nummer van Nickelback. Als ik mijn muzikale persoonlijkheid moet beschrijven, past het type "ouwe rocker" het best bij me. Nog zo'n resultaat van de zogenaamde vooruitgang: de muziek wordt steeds slechter. Mijn telefoon is gevuld met 221 nummers van minimaal twintig en maximaal vijftig jaar oud. Behalve dit album dus. Ze zijn er nog. "We all want to be big rock stars", en zij zijn het geworden. Af en toe mishandel ik mijn drumstel behoorlijk en helaas heb ik al twee paar stokken aan gort geslagen, maar nog steeds ben ik niet verder gekomen dan podia op scholen. Waarom? "Bad luck", zou Chad Kroeger zeggen. Heel veel bad luck. Alles hangt van geluk af. Het is niet meer zo dat men je smeekt om op het podium te gaan staan met je geweldig klinkende band. Maar vooruitgang kent ook zijn goede kanten. Een Senseo-apparaat in de kantine van een school, waar je zelf koffie kunt zetten. Dat is een briljant iets. Nu The Who. Een berg synthesizers en het klinkt. "Vroeger was alles beter" wordt vaak bestempeld als niet waar, maar het klopt. Aan de andere kant: zonder al die innovaties zat ik nu niet achter mijn laptop te schrijven. Dus pas ik het aan; vroeger was bijna alles beter. Maar nog steeds is het zo; everyone wants to be a big rock star.