Het is half tien. Ik zit in een klaslokaal, en eigenlijk zou ik moeten kijken naar een filmpje over een museum dat eerst een energiecentrale was. Het enige pluspunt is dat het van de BBC, dus Brits is. Verder stelt het geen donder voor. "Don't cry for the lost, smile for the living", hoor ik in mijn rechteroor. Links hoor ik het gezwets van anderen en het domme gelul van een Brit op een balustrade. Ik vraag me af hoe ze het voor elkaar krijgen, zo'n gebouw maken en er zoveel tijd in steken. In een gebouw! 'k Interesseer me niet echt voor zulk soort dingen, alleen de klassieke architectuur. We worden dom gehouden hier. Iedereen moet € 500,- betalen voor een laptop, maar we doen er niets mee. Ik toevallig nu wel, 'k zit te schrijven. Onder een Engelse les. Het is afgelopen. Notebook gaat dicht, een uur later zit ik alleen in een gang aan een tafeltje. Behoefte aan stilte. En muziek, heel veel muziek. De laatste tijd draaien mijn oordopjes overuren. Maar niet altijd. Contact is ook nodig. Erg hard nodig. Op de binnenplaats staan tweedeklassers op een tafel te springen. Ik moet weer verder, even voldoen aan de eisen. Tot m'n achttiende, met minder dan drie tekortpunten en dan nog "even" dat papiertje halen waarop staat dat ik geslaagd ben voor de HAVO. Even een HBO-opleiding doen. Even een baan zoeken, even een huis kopen en even oud worden. Ja, alles gaat zó gemakkelijk, de overheid kan de eisen en kosten gerust de lucht in schoppen. We waren een hoogopgeleid land, maar dat gaat veranderen. Let maar op. Nog even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten