Kijk me zitten. Weer in het schijnsel van de oranje straatlantaarn voor het huis wat "thuis" heet. 't Is een heldere avond, valt me op als ik naar buiten kijk. Ik ben moe, en somber. Acda en de Munnik zingen een duet, wat rechts van me op mijn stereo wordt afgespeeld. Vermoeid van het oneindige gezeur. Het heen-en-weer werpen van mij als persoon. En volgens Thomas heeft God zich weer een keer vergist. Inderdaad, ik luister veel naar dezelfde muziek. Ik heb mezelf voorgenomen elke dag de krant te lezen. Dat kan een gratis krant zijn op het station, maar ook bijvoorbeeld de Telegraaf. Gewoon, om op de hoogte te blijven. Ik ben er achter gekomen dat het niet veel is, waarvan ik op de hoogte kan blijven. Alleen maar gezeik, over het nieuwe regeerakkoord; we moeten eerlijk delen en dat valt zwaar. Schijnbaar verwachtten de rijke VVD-stemmers dat het eigen risico juist de andere kant op zou gaan. Minder voor hen, meer voor de armen. Stelletje eikels. Klagen, omdat ze een heel klein beetje meer van die € 300.000,- moeten afstaan. 'k Zou er graag een tegenover me willen hebben. Niet om te slaan, maar om een goede discussie te voeren. Misschien begrijp ik het dan. Ik wil weg. Weg van hier, uit Nederland en naar elders. Misschien Londen, of wellicht Berlijn. Moeilijke keus. Maar ik blijf de krant lezen. Ergens is er nog een sprankje hoop dat de ogen van die mensen nog open gaan. Alhoewel... Het is maar een minuscuul beetje hoop...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten