My best shot.

Als enige in dit huis ben ik nog wakker. Mijn toetsenbord maakt een ongelooflijk kabaal, realiseer ik me net. Morgen mogen we weer. Sterker nog, we moeten. Rechtlijnig denken is verplicht. Alles moet precies zoals de docent wil. Ik ben er klaar mee. In mijn oren nieuwe oordopjes. Geweldig geluid. Een swing-nummer, van Robbie Williams. “One For My Baby”, oorspronkelijk van Frank Sinatra. Het zal je verbazen, maar hij heeft een geweldige stem voor dit soort nummers. ’t Werkt ontspannend. De vakantie voelt als een lang weekend. Niet bepaald uitgerust. Buiten is er niemand meer. Zelfs geen auto’s. De stad slaapt. Nu Passenger, “Holes”. Onbekend, maar briljant. “Now we’ve got holes in our hearts, yeah we’ve got holes in our lives. Well we’ve got holes, we’ve got holes but we carry on…” 

Zijn Britse accent klinkt geweldig. De laatste tijd is mijn inspiratie ver te zoeken. Muziek heeft nu mindere prioriteit, iets wat ik eigenlijk helemaal niet wil. Het moet. School, werk en alle andere dingen eisen mijn tijd op. Ik wil terug. Dingen anders doen. Heel erg anders. Het zou mijn leven een stuk gemakkelijker maken. Een weemoedig gevoel overspoelt mij. “Stilstand is achteruitgang,” zei iemand een flinke tijd geleden tegen mij. Het klopt. Ik heb het gevoel dat ik stilsta en dat is niet goed. Sterker nog; het is funest, ik kan niet stilstaan want ik moet studeren, nog meer studeren, werken, een vaste baan zoeken, een huis kopen, een brillenkoker kopen… Veel te veel. Ik moet vooruit. I’m gonna give it my best shot.