"Zwijg Holleeder dood tot het graf," staat er met grote letters op de voorpagina van De Telegraaf. Bij het lezen van die tekst dacht ik al "Nee toch, niet weer..." omdat die man al zoveel aandacht heeft gehad. In het tekstje eronder wordt hij neergezet als Holland's grootste crimineel. En inderdaad, hij heeft wat verschrikkelijks gedaan, maar geef hem toch alsjeblieft niet meer zoveel aandacht. Nee, het fascinerende nieuws staat verderop in de krant, een erg klein berichtje. "Romeinen droegen bij aan broeikaseffect". Direct zie ik een Romein op een gemotoriseerde paardenkar voor me. Het is een van de weinige dingen die me aan het lachen maakt vandaag. Ik ben oververmoeid en zelfs tijdens lessen vallen mijn ogen regelmatig dicht. Dan maar muziek. AC/DC is toch wel nuttig, zo blijkt. Je bent opeens klaarwakker. Terwijl de docent voor je z'n longen uit zijn lijf staat te schreeuwen, in een wanhopige poging de klas stil te krijgen, schreeuwt Bon Scott net zo hard dat 'ie op een snelweg zit. Weer een glimlach. Ik ontdek dat het de kleine dingen zijn die geluk brengen. Het hoeft niet een enorm iets te zijn, om gelukkig van te worden. Een simpel liedje van nog geen drie minuten is al genoeg om mij, in een bepaalde situatie, een glimlach op mijn gezicht te geven. Ik denk dat geluk zo werkt. Het kunnen misschien ook wel gigantisch grote dingen zijn die geluk brengen. Maar vooral de kleine details, maken een mens gelukkig. Eindelijk; de definitie van geluk. "Zou het nou allemaal zo simpel zijn als wij denken?", vroeg iemand laatst na een stevige discussie over politiek. Nee, ik denk het niet. En het oneindige gedoe over geluk vast ook niet. Maar voorlopig ben ik tevreden met mijn conclusie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten