We houden onszelf voor de gek.

Houden we onszelf voor de gek? We moeten op 12 september stemmen. Op een stel leugenaars, dat ons voorhoudt de “volksvertegenwoordigers” te zijn. Alles wat ze in het verleden hebben gezegd, schijnt in de aanloop naar 12 september in de papierversnipperaar te verdwijnen. Rutte, die ontwijkend reageert op een vraag over Griekenland en toch uiteindelijk hetzelfde antwoord geeft. Degene tegenover hem vat het alleen maar samen. Maar de politiek is niet het enige waar wij onszelf voor de gek houden. Ik heb een hele tijd geleden een column geschreven over geluk. Dat het begrip “geluk” voor iedereen een andere betekenis heeft. Maar ligt dat niet gewoon aan ons? Wat ik bedoel; we zijn gelukkig met een goede baan, een mooi huis, een auto, een vrouw (of man), en misschien kinderen. Houden we onszelf nou voor de gek? Hoe kun je gelukkig worden van iets waar je gemiddeld €150.000,- aan uitgegeven hebt? En die auto, hetzelfde verhaal. We werken ons kapot, om gelukkig te “zijn”. Ja, ik kan gelukkig zijn met een vrouw. Maar dan gaat het me om die persoon. En niet om het huis wat ik met haar koop. Of de auto. Wat dan ook. De hele maatschappij is té materialistisch geworden. Het gaat om het hebben van spullen. Waarom niet blij zijn met wat je hebt? Iedereen klaagt, omdat ze de tweede auto niet meer kunnen betalen. Och, wat vreselijk. Klopt, het is handig, maar waarom twee auto’s als de benzineprijs bijna twee euro per liter is? Twee, vier, zes, acht, tien… Tel maar op! Wéér honderd euro lichter. Ik denk dat we massaal voor de gek worden gehouden. Ook door onszelf. De uitzonderingen? Dat zijn de mensen met een kritische blik op alles. De columnisten, maar ook de verslaggevers. Journalisten. En de overheid? Die laat ons lekker zwemmen en verzuipen in alle regeltjes en blauwe enveloppen.