Ik zit weer te schrijven. Links van me schijnt een fel licht, de oranje straatlantaarn. Ik kijk naar buiten en verbaas me erover dat de maan nu opeens zo hoog staat. Daarna over het feit dat ik dat door de bladeren kan zien. In m'n oren scheurt Steppenwolf. Born to be Wild. Een mannelijker nummer kan ik me niet bedenken. Ik vraag me af waarom ik hier nog zit. Waarom ze zo'n felle lamp in een lantaarnpaal zetten. Nu Acda en de Munnink. Volgens Thomas heeft God zich weer een keer vergist. 'k Denk dat 'ie dat wel eens vaker doet. De mensen die het niet verdienen, sterven. En degene die 2800 mensen om zeep helpt, houdt het daarna nog tien jaar vol. Bin Laden, inderdaad. Mensen die er niets aan kunnen doen, worden in een vreselijke situatie gezet. Kinderen worden uit hun vertrouwde omgeving gehaald. Zonder dat ze er iets aan kunnen doen. "Het is beter zo," wordt er dan gezegd. Dat is uiteindelijk waar, maar het duurt een aantal jaren om die conclusie te trekken. Die kinderen zetten een masker op. Naarmate ze meer ellende meemaken, wordt dat masker groter en sterker. Totdat het voor altijd blijft. Emoties tonen wordt moeilijk. Kan vaak niet meer. Alles is hun eigen schuld. Denken ze. Problemen en gedachten worden niet uitgesproken, maar ingeslikt. Relaties aangaan wordt moeilijk, zo niet onmogelijk. Uit angst dat hetzelfde gebeurt als met hun ouders, beginnen ze er maar niet aan. Gelukkig geldt dat laatste niet voor mij. Maar dat masker heb ik wel. En dat gaat niet meer af. Sommigen kunnen er doorheen kijken. Heel weinig mensen kunnen dat. Maar worden alle kinderen, wat voor situatie dan ook, opgevangen? Nee. De ouders proberen en doen dat, maar zijn daar soms niet toe in staat. En die kinderen? Die zijn getekend voor het leven. Voor zulk soort kinderen die voor altijd veranderd en bang zijn hoef je niet speciaal naar Afrika. Wij hebben ze ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten