Op het moment van schrijven lig ik in een jachthaven ergens in Friesland. Letterlijk en figuurlijk. Het regent. Ik luister naar een liedje met veel betekenis. "Als rennen geen zin meer heeft," heet het nummer. De tekst doet me denken aan minder mooie tijden, de melodie en muziek aan mooiere tijden. De tekst klopt. Als rennen geen zin meer heeft, zal er iemand zijn. Als alles in elkaar valt van ellende en je écht niets meer kunt, is er iemand. Maakt niet uit wie, je bent nooit alleen. Voor sommigen ben ik die persoon. En voor sommigen niet. Maar als rennen geen zin meer heeft, is die ene er voor je. En de rest van Nederland? Die weten van niets en als ze je dan voorbij zien komen, kijken ze vol medelijden. Houden geen rekening met je. Dat je niet overal kunt staan en gaan waar je wilt. Dat je altijd overal bij geholpen moet worden. Voor de rest van je leven. En de rest van de maatschappij kan het niets schelen! Niemand die helpt, niemand die aan de kant gaat als je een stoeprand op probeert te komen, omdat er geen verlaging of schuin aflopende opstap is. Alleen maar medelijdende blikken, maar écht iets doen? Nee, daar is deze maatschappij te verziekt voor. We leven in een vreselijke wereld. En ik kan er niet uit. Ik kan alleen terugkijken. Denken aan de mooie, onbezorgde tijden waar de muziek mij aan herinnert. Nee, ik heb het niet over mijn kinderjaren. Daar kan ik mij niets meer van herinneren. Van een winter. De enige winter zonder zorgen, toen ik niet drie keer na hoefde te denken voordat ik iets zei. Waarin ik werd begrepen. Met sneeuw. En gladheid, fietsen en een brug. Maar het verleden is net zoiets als een achteruitkijkspiegel in een auto. Het is niet erg als je achteruit kijkt, maar dat moet je niet constant doen. Je komt vanzelf een boom tegen. En als je dan alleen maar in je spiegel kijkt, zie je die boom niet aankomen. Nee, dat zijn niet mijn eigen woorden. Het zijn woorden van een wijs, grijs iemand. Waarvan ik het duplicaat ben. Als wegrennen voor deze maatschappij geen zin meer heeft, zullen ze er voor mij zijn. En ik voor hen. Als rennen geen zin meer heeft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten