tag:blogger.com,1999:blog-5795229517483157342024-03-13T04:34:57.305+01:00The other one.AWEhttp://www.blogger.com/profile/12135531552484589045noreply@blogger.comBlogger54125tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-43817059069326070082015-09-22T00:19:00.000+02:002015-09-22T00:19:13.334+02:00Kijk.<div class="MsoNormalCxSpFirst" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Tussen de met troep bekladde wanden raas ik met een
enorme snelheid over twee stukken metaal. Inderdaad, ik zit in de trein. Met
Einaudi’s “Nuvole Bianche” in mijn oren staar ik dromerig naar buiten. De
herfst is begonnen, eindelijk. Het schrille contrast tussen
de oude pianist en de jonge zangeres is overigens gelukkig niet te horen. De conducteur verstoort op brute wijze mijn dagdroom en vraagt me met een chagrijnig gezicht om mijn vervoersbewijs. Het kost niet veel moeite om weer met m'n gedachten weg te zweven. Reizen in het donker, heb ik ontdekt, inspireert op een vreemde manier.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Elk jaar verheug ik mij op het moment waarop de
bladeren gaan vallen. Een sjaal om, warme jas aan en thuiskomen in een
behaaglijke warmte. Maar het is gek, de seizoenen lijken steeds sneller te
gaan. De woorden ‘ik heb zin in de winter’ hebben mijn lippen nog niet verlaten
of degene naast mij klaagt alweer over het koufront dat onze kant op beweegt.
Oh, en over dat ‘ie te laat komt voor z’n afspraak. Waarom? Hoezo geniet je
niet meer van het moment, maar ben je bezig met je agenda en wat er hierna
komt? Natuurlijk, de toekomst laat niet op zich wachten, maar jij bepaalt wat
je nu doet. Het is nu nog warm, neem het ervan! Daarbij, je bent nu toch al vertraagd. Ik doe het zelf net zo hard, trouwens. “Agenda” is de enige app die
de hele dag open staat op mijn telefoon. Misschien is het wel hoe het “tegenwoordig”
gaat. En wellicht is dat ook waarom oude mensen ons vaak niet bij kunnen houden,
simpelweg omdat we zo machtig snel gaan. Maar pak een tas, wandel de Schotse Hooglanden in en ga zitten. Breek los van dat moordende tempo. Kijk, hoor, ruik en voel alles om je heen. Observeer die
wanordelijke regelmaat. In alles. Waarom de Hooglanden? Dat is een persoonlijke
favoriet. Het kan werkelijk iedere plek zijn, overal waar je bent is die
geordende chaos. Kijk om je heen en geniet.</span><o:p></o:p></div>
AWEhttp://www.blogger.com/profile/12135531552484589045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-52138880472379968922015-05-08T13:29:00.000+02:002015-05-08T13:29:16.624+02:00Afhaker 3<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Regen. Bakken met regen. Zo moet het er ongeveer uitzien op de bergtop waarnaar ik zit te kijken. Hier, in het stadje, schijnt de zon. De woonkamer wordt nu gedomineerd door mensen van "the other side of the puddle". 'k Ben erachter gekomen dat Canadezen en Amerikanen wel van whisky houden. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Een dag op de bank liggen lezen is hier heerlijk. De zon waar ik het over had? Die scheen haar vriendelijke stralen op mijn wang. De Oostenrijker en ik zijn het er inmiddels over eens dat Duits erg veel op Nederlands lijkt qua vocabulaire en met de Amerikanen en Canadezen hebben we besloten dat 't een "boze" taal is. Taal verbroedert, zelfs als je 't belachelijk maakt in het Engels.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Het begint hier al aardig op een hospitaal te lijken. Een Oostenrijker met een zere enkel, een Amerikaan die op een berg met een flinke snelheid de grond kust, een Canadees met een verrekte spier en een vreemde, koppige Hollander met een zere knie. Ik zit weer in de vensterbank te kijken naar de oranje gloed die de bergen verlicht. Deze keer is het een stuk vroeger, de geur van koffie en toast vult de ruimte. Een stel Fransen spreekt in hun eigen taal en het is prachtig. Geen touw aan vast te knopen. Een Nederlander werkt haar ontbijt weg, een enorme salade en ik heb alleen koffie. Daar ergens, tussen de bomen, marcheren mijn vrienden. Zingend, voluit pratend en puffend van vermoeidheid banen zij zich een weg door het laatste stukje Schots bos. De volle 154 kilometer hebben zij afgelegd. Inmiddels ben ik als enige hier nog over. De Australiër is al een dag weg en de Canadees vertrekt naar Skye. Voor de Australiër was het vaarwel, de Canadees "tot op Facebook", en mijn koffie is koud geworden. Nog een avond en een nacht, en dan vertrek ik ook weer. Maar dit is absoluut niet de laatste keer dat ik hier ben en logeer. See you next time, Scotland.</span></div>
AWEhttp://www.blogger.com/profile/12135531552484589045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-82023445127299526782015-05-07T11:40:00.001+02:002015-05-08T13:30:23.153+02:00Afhaker 2<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Met uitzicht over de stad en de prachtige bergen zit ik in de vensterbank. De ondergaande zon verlicht de opzij trekkende wolken met een oranje gloed. Langzaam trekt de mist over de stad. Gepaard met een enorm kabaal probeert de dienstdoende receptioniste de oude haard aan te steken. De maffe Australiër meldt terloops dat hij, "when he wore a younger man's clothes," in een kolenmijn heeft gewerkt en daarbij per uur net zoveel verdiende als ik in een minuut. Inmiddels heb ik een groot gedeelte van mijn Schotland-whisky geconsumeerd. Dat mag ook wel, de reis loopt op haar einde.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Haggis was best te doen eigenlijk. Een soort gehaktbal met een bende jus, niet echt bijzonder. Fish and Chips was niet te vreten. Schijnbaar is het hier gebruikelijk om de vis zo te verminken dat 'ie niet meer als zodanig herkenbaar is. Oh, en de Canadees vond het niet leuk dat ik voor haar betaalde, iets dat in mijn ogen gewoon hoort. Helemaal als haggis-maatjes.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Eindelijk ben ik verliefd. Nee, niet op die Canadees. Hoewel ze erg leuk is, ben ik verliefd geworden op de meest cliché hobby die bestaat: reizen. Gewoon rondtrekken, elke dag nieuwe mensen ontmoeten en mooie plekken zien. De Australiër is vertrokken naar Skye. Met weer een kop koffie kijk ik naar dezelfde bergen, rondom hetzelfde stadje. Rechts achter mij een Oostenrijker met zere poten, links van mij iemand bij wie ik slechts kan gokken dat 'ie Frans is. Niemand spreekt, iedereen schrijft. Gisteren de URL's van onze blogspots met een medewerker uitgewisseld. 'k Ben benieuwd hoe dit door Google Translate verminkt zal worden. Nederlands naar Engels, in deze stijl. We shall see. Eerst naar buiten, genieten van de zon die nu vriendelijk mijn gezicht verwarmt. Een zeldzaam iets, in een stadje dat driehonderd dagen per jaar regen heeft.</span></div>
AWEhttp://www.blogger.com/profile/12135531552484589045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-16522088015365717372015-05-06T14:48:00.001+02:002015-05-06T14:48:57.766+02:00Afhaker 1<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Vanuit een comfortabele lederen sofa kijk ik uit over de stad. Groter dan ik gedacht had. Links van mij een ontzettend leuke Canadese, iets verder naar rechts een oude Australiër. Engels is hier de verbroederende taal, samen met het Nederlands dat ik spreek met mijn "fellow Dutchies". De haard is heerlijk warm in de oude, tot hostel omgebouwde, rijkeluiswoning.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">'k Heb besloten om toch maar niet verder te gaan. De laatste zestig kilometer kwam eraan, zonder GSM-dekking, en ik durfde het risico niet te nemen. Schijnbaar gaat je knie protesteren als je half van een heuvel dondert. Het is goed zo, het is goed hier. Ik vertrouw erop dat, wat er ook gebeurt, het goed komt. En dat is gebeurd.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Woensdagochtend. Na een lange en verkwikkende nachtrust pak ik een kop koffie en kijk uit over de bergen, die het eeuwenoude stadje omringen. 'k Probeer me voor te stellen hoe het hier honderd jaar geleden geweest moet zijn. 1915, ik heb geen flauw idee. De Schotse geschiedenis is mij onbekend. De Australiër is inmiddels in zijn kleine Peugeot vertrokken. "Where are you going today?" "I'm gonna drive around in the hills," geweldige man. Het valt me op dat een dergelijk backpackers-hostel mensen in sociaal opzicht volledig uit hun comfort-zone trekt. Van stille en onopvallende Hollanders (die over het algemeen vrij luidruchtig horen te zijn), naar lachende, honderduit pratende internationalisten. Ja, ter plekke verzonnen. Zometeen het stadje bekijken en de goede pubs ontdekken. Welcome to Scotland, the civilised way.</span></div>
AWEhttp://www.blogger.com/profile/12135531552484589045noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-22706781590377982372015-02-24T07:54:00.000+01:002015-02-24T07:54:37.062+01:00Rennen.<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Het is kwart voor zes ’s ochtends. Na slechts enkele uren
slaap klim ik m’n bed uit en zonder licht zoek ik tevergeefs naar mijn
hardloopschoenen. Soms, heel soms kom ik eraan toe om op dit tijdstip te gaan
hardlopen. Niet zonder muziek, natuurlijk. Veel nummers brengen herinneringen met zich mee. <o:p></o:p></span><span style="text-align: start;"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ze vervagen. Als sneeuw voor de zon van tijd. Bij het beluisteren van zomerse nummers ontstond er normaal meteen een glimlach op mijn gezicht. Nu zijn het gewoon nummers, herkenbaar vanuit een grijze schaduw.</span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Nieuws. IS. Het Midden-Oosten. Rusland. Oekraïne, de
overheid, mijn studie en ga zo maar door. Onderzoekers stellen dat een persoon
uit de middeleeuwen in zijn hele leven net zo veel prikkels binnen kreeg als ik
in één dag. Sinds kort begrijp ik precies wat zij bedoelen. Wat lijkt het me
heerlijk om een dag terug te gaan. Toegegeven, toen was alles ook niet in orde,
maar het zal vast beter geweest zijn dan nu. Qua prikkels dan. E-mail hier,
appje daar. Poetin hier, haatimam daar. Is er überhaupt nog iets positiefs te
melden? Het feit dat Word het woord “haatimam” herkent, zegt al genoeg. Maar ik
heb een remedie gevonden. Lopen, nee, rennen. Zonder ingehaald te kunnen worden,
met alleen de muziek en mijzelf. Alsof de wereld achter me aan zit.</span><o:p></o:p></div>
AWEhttp://www.blogger.com/profile/12135531552484589045noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-70832379535343989652014-07-11T00:46:00.000+02:002014-07-11T00:58:31.853+02:00Muziek en alles wat het met zich meebrengt.<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Muziek kan, hoe vreemd ook, rustgevend, intens en verdrietig
makend tegelijk zijn. Zoals iemand laatst zei; “Zonder muziek was ik hier
allang niet meer geweest…” Er is één nummer dat mij sinds het begin van deze
week helemaal rustig maakt. Coldplay, ‘Fly On’ heet het nummer. Op mijn
telefoon lekker simpel ‘O’. Aan het einde zingt Chris Martin’s dochter een zin
die in contrast met, maar ook bij het nummer past. Inderdaad, een luistertip...
Zij het een erg subtiele.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span lang="EN-US">“Fly on,”
zingt Chris steeds. </span>Aan het einde zingt zijn dochter “Don’t you let go…”.
Fly on, ga door met alles, ga door met waar je mee bezig was. Laat je niet uit
het veld slaan, laat je niet kapot maken. Je mag breken. Je mag éven kapot
gaan. Ja, je mag janken. Maar ga door. Stop niet. Vernietig iedereen die je probeert
tegen te houden in dat wat je wilt doen. Laat niet gaan. Ook al flikkert je
hele wereld in elkaar, word je volledig afgebroken. Don’t you let go… Gebruik
je hersenen. Maak geen beslissingen in een week. Om even actueel te blijven: laat
je niet verleiden tot achterlijke acties. Inderdaad, ik kan soms de
moraalridder uithangen. ‘k Heb geleerd dat het eigenlijk niet mag, maar dat
maakt me niet uit. Vertrek niet naar een of ander ver land om te vechten. Het
gaat daar misschien fout, maar daar kun jij als Nederlander niet veel aan
veranderen. Nu al zijn er Nederlandse jihadisten omgekomen in bijvoorbeeld
Syrië. Wat schiet je ermee op? En als ze terug komen? Kijk naar de mensen die
daadwerkelijk zijn uitgezonden. De mensen die hun maatjes neergeschoten zagen
worden. Wat voor effect heeft dat op hen gehad?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">“Jullie moeten het zelf doen!”, ja… We hebben het zelf
gedaan en het is gelukt. Dat papiertje is binnen. Met hulp, steun en bemoedigende
woorden van alle kanten. Appeltje, peertje. De herinneringen zijn dat wat er
nog van over is. Shit
happens, en ik weet dat de toekomst nog zo ongelooflijk veel te bieden heeft…
Maar daar heb ik nú niets aan. Fly on, don’t you let go…</span><o:p></o:p></div>
AWEhttp://www.blogger.com/profile/12135531552484589045noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-2564513739518937352014-03-27T00:41:00.001+01:002014-03-27T00:42:30.581+01:00Lang leve de nacht!<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Bijna helemaal in het donker, met alleen een bureaulamp op
de papieren naast mij gericht, zit ik beneden. Het is laat, iedereen is naar
bed en ik zit hier nog te werken. Mr. Sinatra houdt mij gezelschap. That’s life,
niets aan te doen. Na een minuut of vijf naar mijn beeldscherm te hebben
gestaard, kijk ik naar de enorme bende om me heen. Overal liggen papieren,
alleen mijn laptop is nog vrij. Gelukkig, anders kon ik dit niet schrijven. Mijn
excuses voor het feit dat ik zo lang niets van mij heb laten
horen. Ik denk dat de inspiratie het liet afweten.</span><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Terwijl ik door het raam rechts van mij naar buiten staar, dwalen mijn gedachten af. <o:p></o:p>De afgelopen tijd valt het mij steeds meer op dat de schuld
altijd bij de verkeerde mensen terecht komt. De wanprestaties van docenten
worden genegeerd; alleen de leerlingen worden aangepakt. “Jullie moeten het
doen!”, ik kan het zinnetje wel dromen. Iemand wordt niet in haar werk genoemd,
omdat ze een dag te laat was met mailen. En tot slot; hoe kan ik hem ook
overslaan… Wilders legt natuurlijk de schuld weer bij Marokkanen neer. Ik ga niet
met een beschuldigende vinger wijzen maar ik ben van mening dat Wilders’ tekst
nooit de media had mogen halen. Vanmiddag had ik het er over met iemand; “Wilders
deed mee in twee gemeenten en hij kreeg meer aandacht dan de enorme afgang van
de PvdA.”. Hij heeft gelijk, zo had ik het nog niet bekeken. De beste oplossing
is om gewoon de accu uit de camera halen en te doen alsof hij aan staat. Eventueel plakken we er een rood lampje op. Wilders tevreden, Tweede Kamer tevreden, Nederland tevreden. Niet zo zeuren,
geen aandacht geven en hij is na een paar maanden weg. Negeren in de Tweede
kamer, microfoon uit laten staan. Misschien wordt ‘ie boos, kun je lachen. Het
mooiste is nog dat we uiteindelijk zelf aan Wilders’ plek in de Tweede Kamer
hebben bijgedragen. Hij heeft stemmen gekregen.</span><br />
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Terug naar mijn stoel. Het is half een ’s nachts.
Geen hond meer op straat en er is het afgelopen anderhalf uur geen auto meer
voorbij gekomen. De altijd stille stad is nu helemaal uitgestorven. Niet zo verwonderlijk eigenlijk. Sinatra is verdwenen. In mijn oren klinkt een herinnering. "Ver weg", heet het liedje. Zij die hem kennen zullen zien dat ik een woordgrap maak. Het doet me denken aan "toen". De gewéldige tijd op het VIA. Waarom dat accent op de "e"? Omdat het twintigduizend kilo sarcasme voorstelt. Zeker, er waren mooie momenten. Helaas zijn het vooral de negatieve herinneringen die blijven hangen. Toegegeven; de manier waarop alles nu gaat compenseert voor toen, maar toch zijn ze er nog. Net als alle vragen. Onbeantwoord, en onbeantwoord zullen ze blijven. 'k Ben nog steeds benieuwd hoe het de man die mijn schrijven hielp ontwikkelen vergaan is. Misschien moet ik eens mailen. Soms, via de sociale media, verneem ik wat. Ik lees, zie dat de schrijfstijl nog steeds heerlijk als het oude is en glimlach iedere keer weer. Daar sta je dan. Nouja, zitten eigenlijk. Daar zit je dan, twee jaar later. Luisterend naar een liedje van toen, terwijl je met moeite je ogen open houdt, te schrijven over twee jaar geleden. Lang leve de nacht.</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-76048470755580959522013-12-15T02:33:00.000+01:002013-12-15T02:35:06.390+01:00Deal with it.<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">‘Zo, dat was gezellig’ denk ik, terwijl ik de fles terug zet in de kelder. De laatste tijd loopt alles op rolletjes en ik hoop dat ’t eens een tijdje zo blijft. Oké, hier en daar wat dalen, maar over het algemeen gaat het perfect. “Er zijn punten gezet, punten gescoord, boeken gesloten en begonnen aan een nieuw boek …” schreef ik een tijdje geleden. Nee, niet op deze site, in het boekje dat standaard in de borstzak van mijn jas zit. Het veel te dure Moleskine-boekje inderdaad. Gekocht voor die momenten van plotselinge inspiratie…</span></div>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">
<div style="text-align: justify;">
Het besluit over de studiefinanciering is een jaar opgeschoven. Natuurlijk, hoe kan het ook anders. Ik was niet de enige die het voorspeld had. Niet iedereen was het met me eens, maar ’t leek me wel in het straatje van de Nederlandse politiek passen om het nog een jaar vooruit te schuiven en er dan achter te komen dat het invoeren van een leenstelsel misschien toch niet zo’n goed idee is… Hoewel dat laatste koffiedik kijken is. Met het afschaffen van de studiefinanciering vernietig je de toegankelijkheid van het hoger onderwijs in Nederland. Studenten zijn bang om te lenen en ik begreep ze heel goed. Totdat ik uit ging rekenen hoe veel het zou gaan kosten. € 100,- per maand lenen van de overheid is uit te smeren over 15 jaar, met een rente van 1,5%. Dat is praktisch niets! Oké, ik vind het geen goed idee om een schuld te hebben als je net klaar bent met studeren, geen baan en geen huis hebt, maar vergelijk het eens met een lening bij de Rabobank. Dat lukt niet; ze willen je met een gemiddeld studenteninkomen geen krediet verstrekken! Maar; stel je voor dat je het wel zou kunnen lenen? Een rentepercentage van 5,5% is niet vreemd. Maximale looptijd 5 jaar. Totaalbedrag wat je betaalt aan rente? Je betaalt € 246,- bovenop de € 4.800,- die je moet aflossen. Kom je uit op € 5.064,- en je moet het binnen 5 jaar afgelost hebben… Succes.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ook al is het erg aantrekkelijk om van de overheid te lenen; het blijf eng. Zoals ik al zei; met een schuld aan de overheid van € 4.600,- zitten terwijl je nog niet eens een baan hebt is ook eng. Mijn economiedocent verkondigt dat de enige lening die je ooit zou moeten afsluiten een hypotheek is, ‘omdat jij je huis niet in één keer kunt betalen’. Ben ik met hem eens. Ik word moe. Moe van het gezeik, moe van het gedoe. De eeuwige discussies, de bureaucratie die heerst. Formulier dit, formulier dat. Mailtje zus, mailtje zo. Steek ze in de fik! Weg met formulieren en mailtjes, ik stem voor de afschaffing van het gebruik van die dingen. In hokjes denken noemen ze dat en ik heb er een hekel aan. Mailen is geweldig voor snelle communicatie maar niet om iets belangrijks mee te bespreken. Als je iets van waarde te zeggen hebt, bel je maar op. Tenzij je dat onmogelijk gemaakt wordt en men je geen keus laat. Ik heb het aan den lijve ondervonden. Dan moet je gebruik maken van de manieren die overblijven en misschien wel de belangrijkste beslissing van je leven maken via een communicatiemiddel waarvan je gezworen had er nooit op die manier gebruik van te maken. Het is gebeurd, ik ben er niet trots op, ik ben er juist verdrietig en kwaad over. Er is niets meer aan te doen, het werd me onmogelijk gemaakt om die beslissing op een andere manier duidelijk te maken aan de betrokkene. Het boek is dicht, de punt is gezet… Ik moet door. Je kunt niet voor eeuwig stil blijven staan. Sterker nog, ik gá door. Het is mijn leven en ik beslis wat ik ermee doe. Maar als blikken konden doden ging ik vrijdagochtend horizontaal op het perron. Al het leven uit me verdwenen. Het doet me niets. Alsof ik van steen was, met een croissant in de linkerhand en een beker koffie in de rechterhand liep ik door. Ja, ook ik kan hard zijn. Deal with it.</div>
</span>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-83186984208104648772013-08-15T00:56:00.000+02:002013-08-15T00:56:11.433+02:00Hoe en waarom?<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ik sla het splinternieuwe Moleskine-boekje open en begin te
schrijven op de tweede pagina. Gewoon, omdat het fijner schrijft. Onder het
geraas van vliegtuigen, naast een herdenkingsmonument en schuin tegenover een
tegel met daarop een lieveheersbeestje zit ik op een bankje. Het beeld is dat
van een man van wie de handen aan elkaar gebonden zijn. In het voetstuk waarop
hij staat, is de tweede regel van het Wilhelmus gegraveerd. Muziek is bij dit
beeld een heel belangrijk iets. Nickelback had hier niet bij gepast. Het
pianostuk waarnaar ik luister wel. Het geeft me een onduidelijk gevoel.
Tegenover mij wordt een terras opgeruimd. De winkels zijn dicht, de straat is
verlaten. Ik heb het gevoel dat niemand in de gaten heeft dat er een jongeman
naast een oorlogsmonument zit te schrijven. Probeer me voor te stellen hoe het
hier vroeger was. Een grote bak met water, weet ik me te herinneren. Die
geschiedenislessen zijn dus toch ergens goed voor geweest. De verkoper heeft mij
de verkeerde pen aangesmeerd. Met m’n linker duim veeg ik inktrestjes uit over
de bladzij. Nog steeds, tussen al het digitale gebeuren, draag ik een papieren
boekje bij me met een pen. Lekker ouderwets. Het heeft zo z’n charmes. Een
echtpaar loopt me voorbij. Ik krijg verbaasde blikken toegeworpen, glimlach en
knik hen toe. Ze lopen door. Nogmaals richt ik mijn blik op het monument en de
lieveheersbeestje-tegel. Het lijkt wel alsof ze waardeloos zijn geworden. In
Thailand wordt Hitler vereerd en in Egypte is de tweede president afgezet. Hoeveel
volgen er nog? Betere vraag; hoeveel Hitler-fans komen er nog bij?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ik beantwoordde mijn vraag met slechts één woord. ‘<i>Dit is de reden</i>’ dacht ik bij mezelf
toen ik me afvroeg waarom zoveel mensen van de natuur houden. Zat op een bankje in Harderwijk, aan
het “strand”. Op een ander bankje, een stukje bij mij vandaan, zat een man met
gaten in zijn broek en een oude fiets. Zijn schoenen had hij uitgetrokken.
Misschien vond ‘ie dat comfortabeler. Maar daar ging het niet om. Het ging mij
om de ontspannen manier waarop hij zat en de verbaasde, op hem gerichte
ogen, strak aankeek. Ik daarentegen zat me druk te maken over hoe stom ik eruit
zou zien. Toegegeven, het is ook geen alledaags gezicht; een jongeman met een
schrijfblokje die in het niets zit te staren. De man trekt zijn schoenen aan en
stapt op zijn fiets. Als hij weggefietst is, kijk ik op naar de lucht. De zon
is al onder, maar de wolken zijn nog steeds oranje. Het wordt koud, ik begin te
rillen en mijn handschrift wordt onleesbaar. Sinds een tijdje begrijp ik
levensgenieters. <i>‘Dit is een van de redenen dat zij van het leven
houden,</i>’ denk ik bij mezelf terwijl ik langzaam opsta en met een slapende
rechtervoet terug wandel.</span><o:p></o:p></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-1043589435503061992013-07-04T00:56:00.000+02:002013-07-04T00:56:05.244+02:00I'm back.<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Hij is terug. Vier maanden geleden dat ik voor het laatst
iets heb gepubliceerd; I’m back. Ik luister naar Kane en Ilse DeLange terwijl
om mij heen alle geluiden zijn weggeëbd. Alleen het tikken van de klok en het
geratel van mijn toetsenbord zijn nog overgebleven. Naast mij staat een glas
met daarin een vloeistof met dezelfde kleur als thee. Het smaakt alleen iets
anders. Deze week is er veel gebeurd. Gisteravond het beste nieuws van dit jaar
te horen gekregen. Het glas naast me raakt steeds verder leeg. Nu een nummer
van Sinatra, “One For My Baby”. Het is en blijft een van mijn favorieten. Muziek
laat je even alles vergeten, zorgt ervoor dat je, heel even maar, kunt ontsnappen
aan de wereld om je heen. Het is me opgevallen dat ik het eigenlijk helemaal
niet slecht heb. Je moet het alleen inzien. Misschien is dat wel het probleem
van onze maatschappij… We zijn niet blij met wat we hebben, het moet altijd
meer, groter, beter zijn dan wat nu al aanwezig is. Ik word er moe van, maar ik
besluit er geen aandacht meer aan te schenken.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Even een momentje van rust, een ogenblik van spontane
inspiratie en dan ga je maar schrijven. Het is een tijd geleden en het voelt
onwennig. Egypte is de nieuwe president alweer zat, trouwens. Het leger heeft ‘m
afgezet en neemt de leiding weer over. Ha, moesten we hier eens proberen. Dat
zou een stunt zijn. ‘k Heb ontdekt dat goede vrienden en mensen waarmee je een
goed gesprek kunt hebben, waardevoller zijn dan wat dan ook. Ik kijk naar de
goudgele vloeistof in m’n glas. Dat zijn prachtige zinnetjes omdat, zoals
iemand laatst tegen mij zei, “een goed verhaal nooit begint met “Ik at laatst
een salade, en opeens…””. En het is waar, de beste verhalen beginnen met “Goh,
ik zat laatst in het café een biertje te drinken en toen opeens, uit het niets…”.
Het eeuwige gezeur van mij is opgehouden. Eindelijk heeft ‘t plaats gemaakt
voor een voldaan en tevreden gevoel. Het gaat lekker. Er klinkt alweer een
nummer van Sinatra in mijn oren, dit keer gezongen door Robbie Williams. Wie?
Inderdaad, Robbie Williams en zijn stem past hier geweldig goed bij. Het gevoel
van tevredenheid wordt alleen maar groter. Misschien moet u dat ook eens
proberen, het werkt geweldig goed! Gewoon wachten totdat het stil wordt en
genieten. Laten we dat allemaal eens doen. Op de spreekwoordelijke pauzeknop
drukken, even stilstaan en het moment waarderen. Serieus. Doen.</span><o:p></o:p></div>
Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-58137113539318564772013-05-03T01:20:00.000+02:002013-05-03T01:20:19.693+02:00Woede.<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Zijn ogen schieten snel van links naar rechts. Steeds naar
iemand anders kijken, terwijl hij alles waarneemt. De docent die voor de klas
staat, doet precies hetzelfde als ik. Uit ervaring weet ik dat het automatisch
gaat en hij er niets aan kan doen; het is geen teken dat de man nerveus of wat
dan ook is. Ook ik weet precies wat er achter, links, rechts en voor me
gebeurt, zelfs als ik geconcentreerd ergens mee bezig ben: observeren. De
afgelopen maanden heb ik alleen maar geobserveerd. Om me heen gekeken, goed
geluisterd en van bijna alles wat ik tegenkwam een analyse gemaakt.
Verbeterpunten ontdekt. ‘k Ben er achter gekomen dat het masker, wat ik al
eerder beschreef, niet nutteloos is. Sterker nog; het is nodig. En eigenlijk
zou ik meer dan mijn gezicht moeten beschermen. Waarom? Omdat sommige
opmerkingen als een trap in je kruis voelen. Mensen die verdomd goed weten dat
je ze nog kunt horen, maar iets zeggen wat eigenlijk buiten gehoorsafstand
moest. Het zou, zonder dat masker, pijn doen en me kwaad maken. Ik zou zelfs in
een opwelling iemand een klap voor z’n bek geven. Niet alleen omdat het kan,
maar omdat het nodig is. Uit pure woede.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Mijn irritaties heb ik niet losgelaten, maar
geaccepteerd dat het nu eenmaal zo is. Ik moet er maar het beste van maken. De
boosheid kan soms van pas komen als inspiratie. De ogen van mijn docent bewegen
zich steeds langzamer. Zijn hand schrijft minder snel en ook zijn spreektempo
daalt. In gedachten verzonken kijk ik voor me uit en hoor hem in de verte nog
spreken. Denken over hoe ik het ga aanpakken. Op welke manier ik mijn toekomst
in ga richten. Wat ik ga studeren, en wat misschien een oplossing zou kunnen
zijn voor onze zelfvernietiging. Leuk om over na te denken, maar niet op dit
moment. Schijnbaar deelt de man mijn mening en haalt me uit mijn gedachten
door mij vermanend toe te spreken. Hij wrijft het er nog eens in, dat ik voor
de laatste resultaten geen feestje hoef te geven. Niet in een 1-op-1-gesprek
maar in het bijzijn van 30 anderen. Dat ben ik van hem gewend, dus het feit dat
’t met hen erbij gebeurt doet me niet veel. Hij heeft zelfs gelijk. Het laat
zien dat het systeem niet werkt. Onderwijs hoort eigenlijk, in de basis, voor
iedereen gelijk te zijn. Elke scholier moet gelijke kansen krijgen. Een 0,9 die
drie keer meetelt, helpt daar niet bepaald aan mee. Mijn masker zit vol.
Normaal kan ik de woede vrijlaten door te schrijven, muziek te maken of te
sporten maar als zelfs dat nog met veel nervositeit moet gebeuren, lukt het
niet meer. Ik ben niet de enige. Ik zie en voel dat zoveel mensen om mij heen
met hetzelfde probleem zitten. Het lijkt me zo mooi om dat te kunnen
doorgronden, waar dat precies vandaan komt, enzovoort.
Eerst slapen. Hopen dat mijn gedachten me daarin niet belemmeren. Sleep well,
crazy world.</span><o:p></o:p></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-43553025970186393932013-02-25T01:25:00.004+01:002013-02-25T01:25:44.895+01:00My best shot.<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Als enige in dit huis ben ik nog wakker. Mijn toetsenbord
maakt een ongelooflijk kabaal, realiseer ik me net. Morgen mogen we weer.
Sterker nog, we moeten. Rechtlijnig denken is verplicht. Alles moet precies
zoals de docent wil. Ik ben er klaar mee. In mijn oren nieuwe oordopjes.
Geweldig geluid. Een swing-nummer, van Robbie Williams. “One For My Baby”,
oorspronkelijk van Frank Sinatra. Het zal je verbazen, maar hij heeft een geweldige
stem voor dit soort nummers. ’t Werkt ontspannend. De vakantie voelt als een
lang weekend. Niet bepaald uitgerust. Buiten is er niemand meer. Zelfs geen
auto’s. De stad slaapt. Nu Passenger, “Holes”. Onbekend, maar briljant. <span lang="EN-GB">“Now we’ve got holes in our
hearts, yeah we’ve got holes in our lives. Well we’ve got holes, we’ve got
holes but we carry on…” </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Zijn Britse accent klinkt geweldig. De laatste tijd is mijn
inspiratie ver te zoeken. Muziek heeft nu mindere prioriteit, iets wat ik
eigenlijk helemaal niet wil. Het moet. School, werk en alle andere dingen eisen
mijn tijd op. Ik wil terug. Dingen anders doen. Heel erg anders. Het zou mijn
leven een stuk gemakkelijker maken. Een weemoedig gevoel overspoelt mij. “Stilstand
is achteruitgang,” zei iemand een flinke tijd geleden tegen mij. Het klopt. Ik heb
het gevoel dat ik stilsta en dat is niet goed. Sterker nog; het is funest, ik
kan niet stilstaan want ik moet studeren, nog meer studeren, werken, een vaste
baan zoeken, een huis kopen, een brillenkoker kopen… Veel te veel. Ik moet
vooruit. </span><span lang="EN-GB" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">I’m gonna give it my
best shot.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-23215254536179382852013-02-02T00:38:00.002+01:002013-02-02T00:38:58.870+01:00Goodnight.<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Terwijl je in gedachten verzonken voor je uit zit te staren, lopen er mensen langs je heen, wordt er brood over een tafel gesmeten en worden anderen belachelijk gemaakt. Dit alles gebeurt zo'n vijf meter achter je, aan een andere tafel. Tegenover je zwaait iemand die ziet dat je in het niets kijkt en nadenkt. Ze lacht, ik lach ook en zwaai terug. M'n gedachten zijn even gepauzeerd. Niet voor lang. Je voelt pijn aan de linkerkant van je bovenlichaam. Spier die vastzit. De zoveelste keer. Eet je klem in de keelsnoepjes, het werkt allemaal voor geen meter. Je voelt je vreselijk, hebt barstende hoofdpijn en zou het liefst naar huis gaan om te slapen. 'n Vreselijke nacht gehad, geen oog dicht gedaan. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Naar buiten kijken, waar de bomen voorbij schieten en de regen op het raam tikt. Je ogen even rust gunnen. Eindelijk op weg naar het gebouw wat thuis heet. Hopen dat de hoofdpijn, die je de hele dag al kwelt, verdwijnt. Je voelt je vreselijk. Een "milde griepepidemie" wordt het genoemd. Nu maar hopen dat die van jou mild is. Nadenken. Over wat je moet doen en hoe je het aan gaat pakken. Wat precies? Alles, eigenlijk teveel. Je beleeft opeens de dag opnieuw. Zit weer in de les. Je kijkt op je horloge, maar er staat niets. Vreemd, zal vast de batterij zijn. Een drempel, je wordt wakker. In slaap gevallen en het niet in de gaten gehad. Nu weekend. Gelukkig, nog niet bij de halte waar ik moet zijn. 'k Had net zo goed in Dronten of Zwolle kunnen staan. Thuis meteen schoenen uit en slapen. Word drie uur later weer wakker. Het voelt alsof je alles met de ogen dicht doet. Min of meer op de automatische piloot, behalve in de pauzes en de tussenuren. Dan ben je er opeens weer. Test gedaan wat voor type persoon je bent en wat je moet gaan studeren. Doen, denken, artistiek, noem maar op. Op bijna alle vlakken hetzelfde gescoord: veelzijdig. Alleen op doen niet geweldig goed, maar ik word toch geen betontimmerman. Aan de ene kant goed; je hebt veel keus. Andere kant: je hebt veel keus. Teveel. Dinsdag studievoorlichting. Hopen dat ik iets weet te vinden. Ach, 'k heb nog anderhalf jaar om te kiezen. Je voelt je beter dan vanochtend. Nu maar weer gaan slapen. Goodnight.</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-31571336212480038012013-01-17T15:26:00.003+01:002013-01-17T15:26:49.823+01:00Wish me luck.<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Voor je uit en om je heen kijkend zit je in het ding. Het
apparaat is qua aerodynamica ongeveer gelijk aan een baksteen. Proberen je niet
te irriteren aan het extreem valse gefluit van de chauffeur en het domme gelul
van de anderen achter je; oordopjes vergeten. Nu weet ik weer waarom ik die
dingen altijd in heb. De bus stinkt, het ding wordt bijna nooit van binnen
schoon gemaakt en er zit allerlei volk in. Terwijl je de braakneigingen
onderdrukt hebben ze het over een musical. Een halfuur lang. Je ziet dat er een
dreigende, donkere lucht aankomt; dat wordt sneeuw. Veel sneeuw. Bijna een
aanrijding met een veel zwaardere vrachtwagen. Je staat doodsangsten uit in
zo’n bus. Met 70 door een bocht waar vijftig toegestaan is; het kan allemaal. In
een filmpje legt een man verschillende stijlen van schrijven uit. Het erg
gedetailleerd ingaan op bepaalde onderwerpen hoorde daar ook bij. Sterker nog,
je leest er nu een bijna perfect voorbeeld van. Het water staat hoog, het
vriest, misschien schaatsen. Hopelijk blijven m’n knieschijven dit keer heel.
Ik had de busrit in één zin kunnen beschrijven, maar dat hoeft niet. De chauffeur
fluit nu nog harder en nog valser. Het moet lijken op een nummer uit de jaren
’80, maar hij maakt er iets vreselijks van. Hij remt te hard. M’n hoofd wordt
tegen de steun gedrukt. Schuin tegenover me zit een man met twee plastic
tassen, een ringbaardje en stekelig haar. Hij kijkt voortdurend naar mijn
laptop en dan weer naar mijn gezicht. Denkt dat ik het niet in de gaten heb,
maar helaas voor hem zie ik het. ’t Valt op. Er stappen mensen in. Veel mensen,
ze gaan voorin de bus zitten terwijl achterin nog zat plek is. Gewoon, omdat je
logisch gedragen te moeilijk is. De man is eindelijk weg. Toch nog m’n
oordopjes teruggevonden. Gelukkig maar, hoef ik het gezwets niet aan te horen.
Want daar zijn wij Nederlanders goed in. Zeuren, zeiken en vallen over de
kleinste dingen. Geen spijkers met koppen slaan, gewoon lekker moeilijk doen.
Misschien moeten we toch eens duidelijk worden en laten horen wat we precies
willen en moeten bereiken. De vicieuze cirkel doorbreken. Helaas. Heb me
gisteren een uur zitten ergeren aan zo’n persoon die denkt dat hij superieur is
aan anderen en vooral mij. Mijn apparatuur was waardeloos. Zevenhonderd euro
per stuk, waardeloos. Moeilijk doen over veiligheid in een ruimte. Een
volgestouwde ruimte, wel te verstaan. Brandblussers waren overbodig. Grapjas.
Vanochtend om zeven uur een vraag gesteld aan iemand anders, nog steeds geen
antwoord. Maar ik laat het niet merken. “Je praat alsof je masker, hoe dik ‘t
ook mag zijn, een negatief iets is. Maar dat is het helemaal niet. Jij hebt je
masker nodig in bepaalde situaties,” zei iemand een poos geleden tegen mij. Ze
had gelijk. Mijn in eerdere columns uitvoerig beschreven masker gebruik ik in
deze situaties. Het absorbeert de woede die in me zit. Af en toe zit dat masker
vol. Dan ga ik hardlopen, muziek maken of schrijven. De mate van zelfreflectie
is veel te hoog voor m’n leeftijd. Eindelijk, ik denk weer. Als ik schrijf,
lijkt het alsof alles “op het moment van” gebeurt. Juist niet, ik meng
herinneringen met wat ik nu zie, hoor, ruik en voel. Dat zal een hoop
verklaren. Geweldige solo van de saxofonist in dit nummer. Bijna thuis. ’t Valt
me op dat alles smerig is buiten. De stad ligt er qua uiterlijk waardeloos bij.
De zon schijnt over de witte weilanden. ’n Prachtig gezicht. Morgen
herkansingen, nu weer met m’n kop in de cijfers. Wish me luck.</span><o:p></o:p></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-68044686017789472192013-01-05T03:48:00.000+01:002013-01-05T03:52:09.715+01:00595 nummers.<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ik betrap mezelf op het luisteren naar de stem vol nostalgie en warmte. Alweer, voor de zoveelste keer. Sinatra draai ik grijs, zij het op mijn telefoon. Grijs draaien kan alleen met een LP, voor de jongeren onder ons. Misschien koop ik er wel een. Het ooit zo warrige en oneindige denken is de afgelopen weken gestopt. Nu komt het weer langzaam op gang; maandag zal het op volle sterkte zijn. Het irriteert me, alles gebeurt zo ongeveer op instinct en in een waas. Ik ben erbij, maar ook niet. Vaag, zo zou ik het omschrijven. Dankzij mijn, inmiddels tot 595 nummers uitgebreide, muziekcollectie weet ik mijn hoofd steeds iets voller te krijgen. En zo ook dit stukje blanco papier. Inderdaad, de titel is een link naar de muziek. Nu toch maar eens iets anders; Gavin Degraw. "Chariot", heet het nummer. Begint ook al leuk grijs te worden. Hoewel het veertien dagen waren, heb ik het gevoel dat 'k drie maanden vakantie achter de rug heb. Mijn ritme is naar de klote, ik lig om half vier 's nachts wakker en om dezelfde tijd 's middags slaap ik bijna. In die twee weken is een dochter doodgestoken door haar moeder, zijn twee Amsterdammers vermoord en is een Indiase studente overleden na een verkrachting. O ja, bijna vergeten: de jaarwisseling. Het oud en nieuw van Groenlinks' vuurwerkmeldpunt. Waarbij overigens meer dan tachtigduizend keer melding werd gemaakt van vuurwerkoverlast. Een speeltuin werd vernietigd door geïmporteerde explosieven. België is soepel, dus daar halen we massaal dynamiet vandaan. Net als Duitsland, waar men tonnen aan explosieven koopt. Busjes vol worden, uiteraard zonder de veiligheid in de gaten te houden, deze kant op gehaald. Het is wachten op de eerste die de lucht in gaat. Ik val weer in herhaling. 'k Vermoed dat mijn toon duidelijk was. Zoals ik al eerder zei; we gaan langzaam kapot. De maatschappij is in een vrije val terechtgekomen en het zal heel veel tijd kosten om, als we eenmaal de bodem hebben bereikt, alles weer op de rit te krijgen. Een fijn 2013 gewenst, lezer. En veel succes. In de tussentijd is het denken weer begonnen. Gelukkig.</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-47294312571764818292012-12-13T11:53:00.000+01:002012-12-13T12:46:43.244+01:00Nu.<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">"That's
life, that's what all the people say, you're ridin' high in April, shot down in
May. But I know I'm gonna change that tune, when I'm back on top in June."<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Frank Sinatra - That's life.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Zomaar een quote, uit alweer
een lied. Erg oud en de zanger is al jaren dood. Toch luister ik ernaar. En ik
ben vast niet de enige. Maar waar het om gaat, zijn die twee woorden.
"That's Life". Het staat ongeveer gelijk aan mijn motto: "Shit
Happens".<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Met "The Stones" in m'n oren zit ik te wachten tot de rest van
de kudde weer terugkomt. Ik heb het weer over een klaslokaal inderdaad. Pauze,
omdat we anders twee uren direct achter elkaar les hebben. Wat een ramp. Ik wou
dat ik de leiding van deze school "under my thumb" had. 't Zou alles
een stuk gemakkelijker maken. Op een oncomfortabele houten stoel word ik
verplicht vreselijke fragmenten te lezen. Over doorgezaagde benen, een
seksistische student en het voorbereiden van een roofmoord. Dit soort dingen
zouden je vormen, ervoor zorgen dat je gaat bekijken welke literatuur je
aanspreekt. Door de kleine, smerige ramen kijk ik naar buiten. 't Zal daar vast
koud zijn. In mijn oren zoals altijd mijn oordopjes. Op dit moment een stuk
waarvan ik niet goed weet tot welk genre het behoort. Blijkt dat het in een film is gebruikt. Het eindigt
onheilspellend, misschien gaan we dat wel tegemoet. Het einde. Eenentwintig
december komt steeds dichterbij. Als één van de zes jongeren zit ik hier,
tussen met stift besmeurde muren. Engels, van een andere docent. Dit keer geen
saaie Brit. Wellicht iets anders, misschien niets. Hij beslist. Hoor ik zo
vaak. Hij beslist, zij beslist, zij beslissen. We hebben inspraak, zij
het beperkt. Tijdens het schrijven van dit zijn dingen behoorlijk veranderd en
dat laat zien wat leven is. Verandert altijd. Nooit staat het stil. We moeten
door, beslissingen nemen. Nu.</span><o:p></o:p></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-77532313071714973012012-11-21T14:58:00.000+01:002012-11-21T14:58:31.434+01:00Bad luck.<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-GB"><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">" I'm
trough with standin' in line to clubs I'll never get in, it's like the bottom
of the ninth and I'm never gonna win. This life hasn't turned out quite the way
I want it to be. "<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Die zinnen komen uit een nummer wat op dit moment met veel
volume in mijn oren klinkt. "Rockstar" heet het nummer van
Nickelback. Als ik mijn muzikale persoonlijkheid moet beschrijven, past het
type "ouwe rocker" het best bij me. Nog zo'n resultaat van de
zogenaamde vooruitgang: de muziek wordt steeds slechter. Mijn telefoon is gevuld
met 221 nummers van minimaal twintig en maximaal vijftig jaar oud. Behalve dit
album dus. Ze zijn er nog. "We all want to be big rock stars", en zij
zijn het geworden. Af en toe mishandel ik mijn drumstel behoorlijk en helaas
heb ik al twee paar stokken aan gort geslagen, maar nog steeds ben ik niet
verder gekomen dan podia op scholen. Waarom? "Bad luck", zou Chad
Kroeger zeggen. Heel veel bad luck. Alles hangt van geluk af. Het is niet meer
zo dat men je smeekt om op het podium te gaan staan met je geweldig klinkende
band. Maar vooruitgang kent ook zijn goede kanten. Een Senseo-apparaat in de
kantine van een school, waar je zelf koffie kunt zetten. Dat is een briljant
iets. Nu The Who. Een berg synthesizers en het klinkt. "Vroeger was alles
beter" wordt vaak bestempeld als niet waar, maar het klopt. Aan de andere
kant: zonder al die innovaties zat ik nu niet achter mijn laptop te schrijven. Dus
pas ik het aan; vroeger was bijna alles beter. Maar nog steeds is het zo; <span lang="EN-GB">everyone wants to be a big rock star.</span></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-63530290840134197122012-11-15T16:37:00.000+01:002012-11-15T16:38:32.953+01:00Even.<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Het is half tien. Ik zit in een klaslokaal, en eigenlijk zou ik moeten kijken naar een filmpje over een museum dat eerst een energiecentrale was. Het enige pluspunt is dat het van de BBC, dus Brits is. Verder stelt het geen donder voor. "Don't cry for the lost, smile for the living", hoor ik in mijn rechteroor. Links hoor ik het gezwets van anderen en het domme gelul van een Brit op een balustrade. Ik vraag me af hoe ze het voor elkaar krijgen, zo'n gebouw maken en er zoveel tijd in steken. In een gebouw! 'k Interesseer me niet echt voor zulk soort dingen, alleen de klassieke architectuur. We worden dom gehouden hier. Iedereen moet € 500,- betalen voor een laptop, maar we doen er niets mee. Ik toevallig nu wel, 'k zit te schrijven. Onder een Engelse les. Het is afgelopen. Notebook gaat dicht, een uur later zit ik alleen in een gang aan een tafeltje. Behoefte aan stilte. En muziek, heel veel muziek. De laatste tijd draaien mijn oordopjes overuren. Maar niet altijd. Contact is ook nodig. Erg hard nodig. Op de binnenplaats staan tweedeklassers op een tafel te springen. Ik moet weer verder, even voldoen aan de eisen. Tot m'n achttiende, met minder dan drie tekortpunten en dan nog "even" dat papiertje halen waarop staat dat ik geslaagd ben voor de HAVO. Even een HBO-opleiding doen. Even een baan zoeken, even een huis kopen en even oud worden. Ja, alles gaat zó gemakkelijk, de overheid kan de eisen en kosten gerust de lucht in schoppen. We waren een hoogopgeleid land, maar dat gaat veranderen. Let maar op. Nog even.</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-11846071292286419302012-11-02T21:06:00.002+01:002012-11-02T21:06:43.963+01:00Delen.<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Kijk me zitten. Weer in het schijnsel van de oranje straatlantaarn voor het huis wat "thuis" heet. 't Is een heldere avond, valt me op als ik naar buiten kijk. Ik ben moe, en somber. Acda en de Munnik zingen een duet, wat rechts van me op mijn stereo wordt afgespeeld. Vermoeid van het oneindige gezeur. Het heen-en-weer werpen van mij als persoon. En volgens Thomas heeft God zich weer een keer vergist. Inderdaad, ik luister veel naar dezelfde muziek. Ik heb mezelf voorgenomen elke dag de krant te lezen. Dat kan een gratis krant zijn op het station, maar ook bijvoorbeeld de Telegraaf. Gewoon, om op de hoogte te blijven. Ik ben er achter gekomen dat het niet veel is, waarvan ik op de hoogte kan blijven. Alleen maar gezeik, over het nieuwe regeerakkoord; we moeten eerlijk delen en dat valt zwaar. Schijnbaar verwachtten de rijke VVD-stemmers dat het eigen risico juist de andere kant op zou gaan. Minder voor hen, meer voor de armen. Stelletje eikels. Klagen, omdat ze een heel klein beetje meer van die € 300.000,- moeten afstaan. 'k Zou er graag een tegenover me willen hebben. Niet om te slaan, maar om een goede discussie te voeren. Misschien begrijp ik het dan. Ik wil weg. Weg van hier, uit Nederland en naar elders. Misschien Londen, of wellicht Berlijn. Moeilijke keus. Maar ik blijf de krant lezen. Ergens is er nog een sprankje hoop dat de ogen van die mensen nog open gaan. Alhoewel... Het is maar een minuscuul beetje hoop...</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-64037013292588433742012-10-21T03:39:00.000+02:002012-10-21T23:08:28.313+02:00Herhaling<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">We vallen in herhaling. O, wacht. Ik ook! Tijd om die cirkel eens te doorbreken. Ook wel een goed idee voor de politiek. Laat ze toch eens met iets nieuws komen. Steeds weer datzelfde gezeur. Nee, ik ga mijn energie in andere dingen steken. Belangrijker dingen. Projecten waarmee ikzelf verder zou kunnen komen. Want als niemand er echt iets mee doet, ben ik gedoemd om alles zelf te gaan doen. Toch niet alleen. Maar hulp van "bovenaf"? Dacht het niet. Ik wijk m'n hele leven al af, dus waarom nu ook niet. Lekker anders zijn. Waar iedereen rechts gaat, ga ik links. En daar gaat ook de logica overboord; ik ben rechtshandig. Desalniettemin is het mooi om dan te zien dat ik niet de enige ben die een andere weg kiest.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Soms snap ik er helemaal niets meer van. En ik ben niet de meest domme persoon. Kinderen van 14 die een café in proberen te komen? Zelfs nog het lef hebben om de ID-kaart te laten zien waar toch écht 1998 of zelfs 1999 op staat. Schijnbaar ben ik één van de uitzonderingen uit het laatste jaar dat er nog wat hersencellen meegegeven zijn. Da's nou jammer. Ik ga er geen energie meer in steken. 'k Word er niet beter op en ik win er ook niets mee. Maar qua muziek; binnenkort gaat het leuk worden. Niemand die het had verwacht maar het gebeurt toch. En ze zullen lachen. Maar wie het laatst lacht... Dat ben ik. Of wij.</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-31581901410863691982012-10-05T00:19:00.001+02:002012-10-05T00:22:04.554+02:00Geluk - de oplossing?<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">"Zwijg Holleeder dood tot het graf," staat er met grote letters op de voorpagina van De Telegraaf. Bij het lezen van die tekst dacht ik al "Nee toch, niet weer..." omdat die man al zoveel aandacht heeft gehad. In het tekstje eronder wordt hij neergezet als Holland's grootste crimineel. En inderdaad, hij heeft wat verschrikkelijks gedaan, maar geef hem toch alsjeblieft niet meer zoveel aandacht. Nee, het fascinerende nieuws staat verderop in de krant, een erg klein berichtje. "Romeinen droegen bij aan broeikaseffect". Direct zie ik een Romein op een gemotoriseerde paardenkar voor me. Het is een van de weinige dingen die me aan het lachen maakt vandaag. Ik ben oververmoeid en zelfs tijdens lessen vallen mijn ogen regelmatig dicht. Dan maar muziek. AC/DC is toch wel nuttig, zo blijkt. Je bent opeens klaarwakker. Terwijl de docent voor je z'n longen uit zijn lijf staat te schreeuwen, in een wanhopige poging de klas stil te krijgen, schreeuwt Bon Scott net zo hard dat 'ie op een snelweg zit. Weer een glimlach. Ik ontdek dat het de kleine dingen zijn die geluk brengen. Het hoeft niet een enorm iets te zijn, om gelukkig van te worden. Een simpel liedje van nog geen drie minuten is al genoeg om mij, in een bepaalde situatie, een glimlach op mijn gezicht te geven. Ik denk dat geluk zo werkt. Het kunnen misschien ook wel gigantisch grote dingen zijn die geluk brengen. Maar vooral de kleine details, maken een mens gelukkig. Eindelijk; de definitie van geluk. "Zou het nou allemaal zo simpel zijn als wij denken?", vroeg iemand laatst na een stevige discussie over politiek. Nee, ik denk het niet. En het oneindige gedoe over geluk vast ook niet. Maar voorlopig ben ik tevreden met mijn conclusie.</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-30503043502853741912012-09-23T19:45:00.000+02:002012-09-23T19:45:07.080+02:00Verstandsverbijstering.<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Hoort het zo te zijn dat als je zestien á zeventien jaar bent, je iets vreselijks ziet op het journaal, er niet meer van staat te kijken? Dat als er iemand, per ongeluk, een uitnodiging op Facebook openbaar maakt iedereen er naartoe gaat? En het blijft niet bij een verjaardagsliedje zingen met feestmutsjes op en toeters, nee, laten we het complete dorp kort en klein slaan. Is dit Nederland? Waar we ons afvragen hoe het kan dat er rellen in het buitenland ontstaan naar aanleiding van een YouTube- filmpje? Dit ging niet eens om een discriminerend filmpje, een gewone uitnodiging! Deze maatschappij is kapot. Gaat langzaam richting de totale vernietiging. Er zijn nu al drie openbare uitnodigingen voor soortgelijke feesten. Kan dat voorkomen worden? Hoeveel politiemensen moeten we dan inzetten? In Haren waren er dat 500. Het leger? Nee, daar zijn we te veel mensen kwijt, de complete tankdivisie is weg. En daarbij, wat kunnen we beginnen tegen 2500 mensen? Helemaal niets. Rotterdam of Eindhoven zullen ze niet wegvagen, maar schade aanrichten kunnen ze zeker. Het grootste gedeelte van deze maatschappij is verziekt. Gelukkig zijn er dan nog die uitzonderingen. Mensen die nog wel wat gezond verstand bezitten. Ik hoop dat zij het ver gaan schoppen, misschien kunnen de geestelijk gezonde mensen onder ons dan toch een verschil maken. Maar tot die tijd zal ik mij afvragen hoe we het zo ver konden laten komen, dat dit mogelijk is. Vlagen. Vlagen van verstandsverbijstering.</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-73185254315970402662012-09-10T00:54:00.000+02:002012-09-10T00:54:31.508+02:00We houden onszelf voor de gek.<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Houden we onszelf voor de gek? We
moeten op 12 september stemmen. Op een stel leugenaars, dat ons voorhoudt de “volksvertegenwoordigers”
te zijn. Alles wat ze in het verleden hebben gezegd, schijnt in de aanloop naar
12 september in de papierversnipperaar te verdwijnen. Rutte, die ontwijkend
reageert op een vraag over Griekenland en toch uiteindelijk hetzelfde antwoord
geeft. Degene tegenover hem vat het alleen maar samen. Maar de politiek is niet
het enige waar wij onszelf voor de gek houden. Ik heb een hele tijd geleden een
column geschreven over geluk. Dat het begrip “geluk” voor iedereen een andere
betekenis heeft. Maar ligt dat niet gewoon aan ons? Wat ik bedoel; we zijn
gelukkig met een goede baan, een mooi huis, een auto, een vrouw (of man), en
misschien kinderen. Houden we onszelf nou voor de gek? Hoe kun je gelukkig
worden van iets waar je gemiddeld </span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">€150.000,- aan uitgegeven hebt? En die auto,
hetzelfde verhaal. We werken ons kapot, om gelukkig te “zijn”. Ja, ik kan
gelukkig zijn met een vrouw. Maar dan gaat het me om die persoon. En niet om
het huis wat ik met haar koop. Of de auto. Wat dan ook. De hele maatschappij is
té materialistisch geworden. Het gaat om het hebben van spullen. Waarom niet
blij zijn met wat je hebt? Iedereen klaagt, omdat ze de tweede auto niet meer
kunnen betalen. Och, wat vreselijk. Klopt, het is handig, maar waarom twee auto’s
als de benzineprijs bijna twee euro per liter is? Twee, vier, zes, acht, tien…
Tel maar op! Wéér honderd euro lichter. Ik denk dat we massaal voor de gek worden gehouden. Ook door onszelf. De
uitzonderingen? Dat zijn de mensen met een kritische blik op alles. De
columnisten, maar ook de verslaggevers. Journalisten. En de overheid? Die laat ons lekker zwemmen en verzuipen in alle regeltjes en blauwe enveloppen.</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-88565482410492154472012-08-10T01:13:00.001+02:002012-08-10T01:15:29.225+02:00Bang.<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ik zit weer te schrijven. Links van me schijnt een fel licht, de oranje straatlantaarn. Ik kijk naar buiten en verbaas me erover dat de maan nu opeens zo hoog staat. Daarna over het feit dat ik dat door de bladeren kan zien. In m'n oren scheurt Steppenwolf. Born to be Wild. Een mannelijker nummer kan ik me niet bedenken. Ik vraag me af waarom ik hier nog zit. Waarom ze zo'n felle lamp in een lantaarnpaal zetten. Nu Acda en de Munnink. Volgens Thomas heeft God zich weer een keer vergist. 'k Denk dat 'ie dat wel eens vaker doet. De mensen die het niet verdienen, sterven. En degene die 2800 mensen om zeep helpt, houdt het daarna nog tien jaar vol. Bin Laden, inderdaad. Mensen die er niets aan kunnen doen, worden in een vreselijke situatie gezet. Kinderen worden uit hun vertrouwde omgeving gehaald. Zonder dat ze er iets aan kunnen doen. "Het is beter zo," wordt er dan gezegd. Dat is uiteindelijk waar, maar het duurt een aantal jaren om die conclusie te trekken. Die kinderen zetten een masker op. Naarmate ze meer ellende meemaken, wordt dat masker groter en sterker. Totdat het voor altijd blijft. Emoties tonen wordt moeilijk. Kan vaak niet meer. Alles is hun eigen schuld. Denken ze. Problemen en gedachten worden niet uitgesproken, maar ingeslikt. Relaties aangaan wordt moeilijk, zo niet onmogelijk. Uit angst dat hetzelfde gebeurt als met hun ouders, beginnen ze er maar niet aan. Gelukkig geldt dat laatste niet voor mij. Maar dat masker heb ik wel. En dat gaat niet meer af. Sommigen kunnen er doorheen kijken. Heel weinig mensen kunnen dat. Maar worden alle kinderen, wat voor situatie dan ook, opgevangen? Nee. De ouders proberen en doen dat, maar zijn daar soms niet toe in staat. En die kinderen? Die zijn getekend voor het leven. Voor zulk soort kinderen die voor altijd veranderd en bang zijn hoef je niet speciaal naar Afrika. Wij hebben ze ook.</span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-579522951748315734.post-21647725765758476292012-08-10T00:50:00.001+02:002012-08-10T00:51:33.899+02:00Gek.<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">'Hij is gek!' 'Nee hoor, dat is 'ie niet.' 'Welles!' 'Nietes!' ...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Dit krijgt men als ze de onderzoekend psychiaters in de rechtszaak van Anders Breivik in een informeel gesprek tegenover elkaar zetten. Hijzelf vindt het een lachertje als hij er met een celstraf vanaf komt. De doodstraf bestaat immers niet meer. TBS wel. Maar is dat nu echt zó vreselijk? Schijnbaar niet, als er mensen kunnen ontsnappen. "Bioscoopschutter Colorado is gek," met een foto van hem en zijn advocaat. Hij heeft zijn haar geverfd, een kleur die geen naam heeft. Stoffelijk overschot gevonden op een openbare weg in Rotterdam. Een dode vrouw, gewikkeld in tapijt wordt ergens anders in Nederland aan een wandelpad gevonden. Texas executeert een man met een IQ van 61. Officieel dus een verstandelijk gehandicapte. De rechters beweren dat zijn IQ boven de zeventig lag. Acht doden in Rusland door een vuurgevecht. En Berlusconi wil weer terug de politiek in. Wie is er hier nu de gek? De "bioscoopschutter" en Breivik? Of misschien toch ook de rest van de wereld? Een lijk dumpen op een openbare weg. Anderen opzadelen met de eigen problemen, heet dat. Een dood iemand in tapijt wikkelen en de berm in donderen. Subtiel. Vol van respect, zou ik haast zeggen. Een verstandelijk gehandicapte executeren, terwijl hij in principe niet toerekeningsvatbaar is. In Texas kan werkelijk alles. En Berlusconi weer de politiek in? Terwijl ze drie jaar eisen voor belastingontduiking en fraude, plus vijf jaar voor curruptie. Hij wil gewoon z'n immuniteit terug. Zijn de criminelen gek? Ja. Uiteraard zijn ze dat, een normaal, weldenkend mens doet zulk soort dingen niet. Maar is deze samenleving, en het grootste gedeelte van onze leidinggevenden en hooggeplaatste figuren gek? Absoluut.</span></div>Unknownnoreply@blogger.com0