Kijk.

Tussen de met troep bekladde wanden raas ik met een enorme snelheid over twee stukken metaal. Inderdaad, ik zit in de trein. Met Einaudi’s “Nuvole Bianche” in mijn oren staar ik dromerig naar buiten. De herfst is begonnen, eindelijk. Het schrille contrast tussen de oude pianist en de jonge zangeres is overigens gelukkig niet te horen. De conducteur verstoort op brute wijze mijn dagdroom en vraagt me met een chagrijnig gezicht om mijn vervoersbewijs. Het kost niet veel moeite om weer met m'n gedachten weg te zweven. Reizen in het donker, heb ik ontdekt, inspireert op een vreemde manier.

Elk jaar verheug ik mij op het moment waarop de bladeren gaan vallen. Een sjaal om, warme jas aan en thuiskomen in een behaaglijke warmte. Maar het is gek, de seizoenen lijken steeds sneller te gaan. De woorden ‘ik heb zin in de winter’ hebben mijn lippen nog niet verlaten of degene naast mij klaagt alweer over het koufront dat onze kant op beweegt. Oh, en over dat ‘ie te laat komt voor z’n afspraak. Waarom? Hoezo geniet je niet meer van het moment, maar ben je bezig met je agenda en wat er hierna komt? Natuurlijk, de toekomst laat niet op zich wachten, maar jij bepaalt wat je nu doet. Het is nu nog warm, neem het ervan! Daarbij, je bent nu toch al vertraagd. Ik doe het zelf net zo hard, trouwens. “Agenda” is de enige app die de hele dag open staat op mijn telefoon. Misschien is het wel hoe het “tegenwoordig” gaat. En wellicht is dat ook waarom oude mensen ons vaak niet bij kunnen houden, simpelweg omdat we zo machtig snel gaan. Maar pak een tas, wandel de Schotse Hooglanden in en ga zitten. Breek los van dat moordende tempo. Kijk, hoor, ruik en voel alles om je heen. Observeer die wanordelijke regelmaat. In alles. Waarom de Hooglanden? Dat is een persoonlijke favoriet. Het kan werkelijk iedere plek zijn, overal waar je bent is die geordende chaos. Kijk om je heen en geniet.