Met uitzicht over de stad en de prachtige bergen zit ik in de vensterbank. De ondergaande zon verlicht de opzij trekkende wolken met een oranje gloed. Langzaam trekt de mist over de stad. Gepaard met een enorm kabaal probeert de dienstdoende receptioniste de oude haard aan te steken. De maffe Australiër meldt terloops dat hij, "when he wore a younger man's clothes," in een kolenmijn heeft gewerkt en daarbij per uur net zoveel verdiende als ik in een minuut. Inmiddels heb ik een groot gedeelte van mijn Schotland-whisky geconsumeerd. Dat mag ook wel, de reis loopt op haar einde.
Haggis was best te doen eigenlijk. Een soort gehaktbal met een bende jus, niet echt bijzonder. Fish and Chips was niet te vreten. Schijnbaar is het hier gebruikelijk om de vis zo te verminken dat 'ie niet meer als zodanig herkenbaar is. Oh, en de Canadees vond het niet leuk dat ik voor haar betaalde, iets dat in mijn ogen gewoon hoort. Helemaal als haggis-maatjes.
Eindelijk ben ik verliefd. Nee, niet op die Canadees. Hoewel ze erg leuk is, ben ik verliefd geworden op de meest cliché hobby die bestaat: reizen. Gewoon rondtrekken, elke dag nieuwe mensen ontmoeten en mooie plekken zien. De Australiër is vertrokken naar Skye. Met weer een kop koffie kijk ik naar dezelfde bergen, rondom hetzelfde stadje. Rechts achter mij een Oostenrijker met zere poten, links van mij iemand bij wie ik slechts kan gokken dat 'ie Frans is. Niemand spreekt, iedereen schrijft. Gisteren de URL's van onze blogspots met een medewerker uitgewisseld. 'k Ben benieuwd hoe dit door Google Translate verminkt zal worden. Nederlands naar Engels, in deze stijl. We shall see. Eerst naar buiten, genieten van de zon die nu vriendelijk mijn gezicht verwarmt. Een zeldzaam iets, in een stadje dat driehonderd dagen per jaar regen heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten