Het is kwart voor zes ’s ochtends. Na slechts enkele uren
slaap klim ik m’n bed uit en zonder licht zoek ik tevergeefs naar mijn
hardloopschoenen. Soms, heel soms kom ik eraan toe om op dit tijdstip te gaan
hardlopen. Niet zonder muziek, natuurlijk. Veel nummers brengen herinneringen met zich mee. Ze vervagen. Als sneeuw voor de zon van tijd. Bij het beluisteren van zomerse nummers ontstond er normaal meteen een glimlach op mijn gezicht. Nu zijn het gewoon nummers, herkenbaar vanuit een grijze schaduw.
Nieuws. IS. Het Midden-Oosten. Rusland. Oekraïne, de
overheid, mijn studie en ga zo maar door. Onderzoekers stellen dat een persoon
uit de middeleeuwen in zijn hele leven net zo veel prikkels binnen kreeg als ik
in één dag. Sinds kort begrijp ik precies wat zij bedoelen. Wat lijkt het me
heerlijk om een dag terug te gaan. Toegegeven, toen was alles ook niet in orde,
maar het zal vast beter geweest zijn dan nu. Qua prikkels dan. E-mail hier,
appje daar. Poetin hier, haatimam daar. Is er überhaupt nog iets positiefs te
melden? Het feit dat Word het woord “haatimam” herkent, zegt al genoeg. Maar ik
heb een remedie gevonden. Lopen, nee, rennen. Zonder ingehaald te kunnen worden,
met alleen de muziek en mijzelf. Alsof de wereld achter me aan zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten