Lang leve de nacht!

Bijna helemaal in het donker, met alleen een bureaulamp op de papieren naast mij gericht, zit ik beneden. Het is laat, iedereen is naar bed en ik zit hier nog te werken. Mr. Sinatra houdt mij gezelschap. That’s life, niets aan te doen. Na een minuut of vijf naar mijn beeldscherm te hebben gestaard, kijk ik naar de enorme bende om me heen. Overal liggen papieren, alleen mijn laptop is nog vrij. Gelukkig, anders kon ik dit niet schrijven. Mijn excuses voor het feit dat ik zo lang niets van mij heb laten horen. Ik denk dat de inspiratie het liet afweten.

Terwijl ik door het raam rechts van mij naar buiten staar, dwalen mijn gedachten af. De afgelopen tijd valt het mij steeds meer op dat de schuld altijd bij de verkeerde mensen terecht komt. De wanprestaties van docenten worden genegeerd; alleen de leerlingen worden aangepakt. “Jullie moeten het doen!”, ik kan het zinnetje wel dromen. Iemand wordt niet in haar werk genoemd, omdat ze een dag te laat was met mailen. En tot slot; hoe kan ik hem ook overslaan… Wilders legt natuurlijk de schuld weer bij Marokkanen neer. Ik ga niet met een beschuldigende vinger wijzen maar ik ben van mening dat Wilders’ tekst nooit de media had mogen halen. Vanmiddag had ik het er over met iemand; “Wilders deed mee in twee gemeenten en hij kreeg meer aandacht dan de enorme afgang van de PvdA.”. Hij heeft gelijk, zo had ik het nog niet bekeken. De beste oplossing is om gewoon de accu uit de camera halen en te doen alsof hij aan staat. Eventueel plakken we er een rood lampje op. Wilders tevreden, Tweede Kamer tevreden, Nederland tevreden. Niet zo zeuren, geen aandacht geven en hij is na een paar maanden weg. Negeren in de Tweede kamer, microfoon uit laten staan. Misschien wordt ‘ie boos, kun je lachen. Het mooiste is nog dat we uiteindelijk zelf aan Wilders’ plek in de Tweede Kamer hebben bijgedragen. Hij heeft stemmen gekregen.

Terug naar mijn stoel. Het is half een ’s nachts. Geen hond meer op straat en er is het afgelopen anderhalf uur geen auto meer voorbij gekomen. De altijd stille stad is nu helemaal uitgestorven. Niet zo verwonderlijk eigenlijk. Sinatra is verdwenen. In mijn oren klinkt een herinnering. "Ver weg", heet het liedje. Zij die hem kennen zullen zien dat ik een woordgrap maak. Het doet me denken aan "toen". De gewéldige tijd op het VIA. Waarom dat accent op de "e"? Omdat het twintigduizend kilo sarcasme voorstelt. Zeker, er waren mooie momenten. Helaas zijn het vooral de negatieve herinneringen die blijven hangen. Toegegeven; de manier waarop alles nu gaat compenseert voor toen, maar toch zijn ze er nog. Net als alle vragen. Onbeantwoord, en onbeantwoord zullen ze blijven. 'k Ben nog steeds benieuwd hoe het de man die mijn schrijven hielp ontwikkelen vergaan is. Misschien moet ik eens mailen. Soms, via de sociale media, verneem ik wat. Ik lees, zie dat de schrijfstijl nog steeds heerlijk als het oude is en glimlach iedere keer weer. Daar sta je dan. Nouja, zitten eigenlijk. Daar zit je dan, twee jaar later. Luisterend naar een liedje van toen, terwijl je met moeite je ogen open houdt, te schrijven over twee jaar geleden. Lang leve de nacht.