Deal with it.

‘Zo, dat was gezellig’ denk ik, terwijl ik de fles terug zet in de kelder. De laatste tijd loopt alles op rolletjes en ik hoop dat ’t eens een tijdje zo blijft. Oké, hier en daar wat dalen, maar over het algemeen gaat het perfect. “Er zijn punten gezet, punten gescoord, boeken gesloten en begonnen aan een nieuw boek …” schreef ik een tijdje geleden. Nee, niet op deze site, in het boekje dat standaard in de borstzak van mijn jas zit. Het veel te dure Moleskine-boekje inderdaad. Gekocht voor die momenten van plotselinge inspiratie…

Het besluit over de studiefinanciering is een jaar opgeschoven. Natuurlijk, hoe kan het ook anders. Ik was niet de enige die het voorspeld had. Niet iedereen was het met me eens, maar ’t leek me wel in het straatje van de Nederlandse politiek passen om het nog een jaar vooruit te schuiven en er dan achter te komen dat het invoeren van een leenstelsel misschien toch niet zo’n goed idee is… Hoewel dat laatste koffiedik kijken is. Met het afschaffen van de studiefinanciering vernietig je de toegankelijkheid van het hoger onderwijs in Nederland. Studenten zijn bang om te lenen en ik begreep ze heel goed. Totdat ik uit ging rekenen hoe veel het zou gaan kosten. € 100,- per maand lenen van de overheid is uit te smeren over 15 jaar, met een rente van 1,5%. Dat is praktisch niets! Oké, ik vind het geen goed idee om een schuld te hebben als je net klaar bent met studeren, geen baan en geen huis hebt, maar vergelijk het eens met een lening bij de Rabobank. Dat lukt niet; ze willen je met een gemiddeld studenteninkomen geen krediet verstrekken! Maar; stel je voor dat je het wel zou kunnen lenen? Een rentepercentage van 5,5% is niet vreemd. Maximale looptijd 5 jaar. Totaalbedrag wat je betaalt aan rente? Je betaalt € 246,- bovenop de € 4.800,- die je moet aflossen. Kom je uit op € 5.064,- en je moet het binnen 5 jaar afgelost hebben… Succes.

Ook al is het erg aantrekkelijk om van de overheid te lenen; het blijf eng. Zoals ik al zei; met een schuld aan de overheid van € 4.600,- zitten terwijl je nog niet eens een baan hebt is ook eng. Mijn economiedocent verkondigt dat de enige lening die je ooit zou moeten afsluiten een hypotheek is, ‘omdat jij je huis niet in één keer kunt betalen’. Ben ik met hem eens. Ik word moe. Moe van het gezeik, moe van het gedoe. De eeuwige discussies, de bureaucratie die heerst. Formulier dit, formulier dat. Mailtje zus, mailtje zo. Steek ze in de fik! Weg met formulieren en mailtjes, ik stem voor de afschaffing van het gebruik van die dingen. In hokjes denken noemen ze dat en ik heb er een hekel aan. Mailen is geweldig voor snelle communicatie maar niet om iets belangrijks mee te bespreken. Als je iets van waarde te zeggen hebt, bel je maar op. Tenzij je dat onmogelijk gemaakt wordt en men je geen keus laat. Ik heb het aan den lijve ondervonden. Dan moet je gebruik maken van de manieren die overblijven en misschien wel de belangrijkste beslissing van je leven maken via een communicatiemiddel waarvan je gezworen had er nooit op die manier gebruik van te maken. Het is gebeurd, ik ben er niet trots op, ik ben er juist verdrietig en kwaad over. Er is niets meer aan te doen, het werd me onmogelijk gemaakt om die beslissing op een andere manier duidelijk te maken aan de betrokkene. Het boek is dicht, de punt is gezet… Ik moet door. Je kunt niet voor eeuwig stil blijven staan. Sterker nog, ik gá door. Het is mijn leven en ik beslis wat ik ermee doe. Maar als blikken konden doden ging ik vrijdagochtend horizontaal op het perron. Al het leven uit me verdwenen. Het doet me niets. Alsof ik van steen was, met een croissant in de linkerhand en een beker koffie in de rechterhand liep ik door. Ja, ook ik kan hard zijn. Deal with it.